Pytanie dotyczy ulgi podatkowej pracowników otrzymujących świadczenie z ZFŚS, a zatrudnionych w kilku zakładach pracy. Które z poniższych postępowań jest prawidłowe?

Czy mamy obowiązek (lub też prawo) żądać od pracownika podawania danych o wysokości pobieranych świadczeń u innych pracodawców z ZFŚS w celu ustalenia jaka część ulgi podatkowej została tam wykorzystana i uwzględnienia tej informacji przy opodatkowaniu świadczeń wypłacanych przez nas?

Czy każdy pracodawca stosuje swój limit, a pracownik w rozliczeniu rocznym rozlicza się z podatku i ewentualnie dopłaca różnicę, jeśli w ciągu roku okazało się, że pobrał świadczenia na kwotę przekraczającą ulgę podatkową?

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt. 67 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2022 r., poz. 2647) wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 1000 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi. Limit zwolnienia obowiązuje w skali roku niezależnie od tego czy pracownik pracował u różnych pracodawców lub pracuje równolegle u co najmniej 2 pracodawców.

W świetle art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r., poz. 2651) pracodawca jako płatnik jest zobowiązany na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Na podstawie art. 30 ust. 1 przedmiotowej ustawy na płatniku spoczywa odpowiedzialność za obliczenie, pobranie i wpłacenie podatku. W tym kontekście pracodawca określa podstawę zaliczek w odniesieniu do świadczeń wypłacanych w swoim zakładzie pracy i to w relacji do świadczeń wypłacanych z prowadzonego przez niego zakładowego funduszu świadczeń socjalnych określa limit zwolnienia. Pracodawca nie ma podstaw ani obowiązku do występowania do pracownika z zapytaniem czy pobierał świadczenia z zakładowych funduszy świadczeń socjalnych działających u innych pracodawców.

Mając na względzie powyższe należy przyjąć, że każdy pracodawca stosuje swój limit, a na pracowniku jako rozliczającym się ciąży obowiązek ustalenia czy suma otrzymanych świadczeń przekracza limit. Pracownik w swoim zeznaniu rocznym rozlicza się z podatku i ewentualnie dopłaca różnicę, jeżeli kwota pobranych świadczeń przekracza ulgę podatkową.