Czy dziecko mające ewidentnie stwierdzony przez psychologa (ale nie poradni psychologiczno-pedagogicznej, tylko szkolnego) mutyzm powinno mieć kształcenie specjalne (ze względu na dostosowanie warunków i metod pracy) i orzeczenie? Czy wystarczy, że dziecko ma zwykłą opinię?

Podstawą organizacji kształcenia specjalnego jest orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego wystawione przez Zespół Orzekający Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej. Takie orzeczenie mogą otrzymać wyłącznie dzieci niepełnosprawne intelektualnie w stopniu lekkim, umiarkowanym i znacznym, niewidome i niedowidzące, niesłyszące i niedosłyszące, niepełnosprawne ruchowo, dzieci z autyzmem, w tym z Zespołem Aspergera oraz dzieci z niepełno sprawnościami sprzężonymi. Mutyzm nie figuruje w katalogu niepełnosprawności uprawniających do otrzymania w/w orzeczenia. Stąd szkoła nie może dla dziecka z mutyzmem organizować kształcenia specjalnego. Powinna natomiast zorganizować dla tego ucznia pomoc psychologiczno-pedagogiczną i udzielać jej w takich formach, by były odpowiednie do indywidualnych potrzeb i możliwości psychoedukacyjnych dziecka. Diagnoza mutyzmu dokonana przez szkolnego psychologa powinna być traktowana jako rozpoznanie wstępne, dające podstawę do rozmów z rodzicami dziecka o konieczności konsultacji medycznej z lekarzem neurologiem i psychiatrą, gdyż tylko oni mają uprawnienia do stawiania diagnoz medycznych.