Nauczyciel – emeryt jest zatrudniony w Szkole w niepełnym wymiarze czasu pracy na podstawie umowy o pracę zawartej na czas określony od 01 września 2020 r. do 31 sierpnia 2021 r. Aktualnie, od 09 października 2020 r. do nadal przebywa na zwolnieniu lekarskim. W dn. 08 kwietnia br upłyną 182 dni choroby. Jeśli n-l nie otrzyma zdolności do pracy z Zakładu medycyny pracy, należy rozwiązać stosunek pracy. Na którą podstawę prawną powołać przy rozwiązaniu stosunku pracy? 1. z Karty N-la: Stosunek pracy z nauczycielem zatrudnionym na podstawie mianowania lub umowy o pracę na czas nieokreślony ulega rozwiązaniu w razie orzeczenia przez lekarza przeprowadzającego badanie okresowe lub kontrolne o niezdolności nauczyciela do wykonywania dotychczasowej pracy (art. 23 ust. 1 pkt 3 i art. 27 ust. 3 Karty Nauczyciela). Rozwiązanie stosunku pracy następuje w tym wypadku z końcem miesiąca, w którym dyrektor szkoły otrzymał ostateczne orzeczenie lekarskie o niezdolności nauczyciela do wykonywania dotychczasowej pracy (art. 23 ust. 2 pkt 3 Karty Nauczyciela). 2. Nauczyciel jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas określony, więc czy należy zastosować przepisy Kodeksu pracy.

Zgodnie z art. 25 1 § 1 i § 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1320) okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony, a także łączny okres zatrudnienia na podstawie umów o pracę na czas określony zawieranych między tymi samymi stronami stosunku pracy, nie może przekraczać 33 miesięcy, a łączna liczba tych umów nie może przekraczać trzech. Jeżeli okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony jest dłuższy niż 33 miesiące lub jeżeli liczba zawartych umów jest większa niż 3 uważa się, że pracownik, od dnia następującego po upływie owych 33 miesięcy lub od dnia zawarcia czwartej umowy o pracę na czas określony, jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Przerwa w zatrudnieniu nie ma wpływu na limity ograniczające zawieranie umów na czas określony. Inaczej było do 22 lutego 2016 r. W poprzednim stanie prawnym wystarczyła miesięczna przerwa w zatrudnieniu i można było ponownie zawrzeć z pracownikiem umowę terminową.
Ustawodawca w art. 251 § kodeksu pracy wprowadził wyjątki od wskazanej powyżej zasady. I tak, przepisów, o których mowa powyżej nie stosuje się do umów o pracę zawartych na czas określony:
• w celu zastępstwa pracownika w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy,
• w celu wykonywania pracy o charakterze dorywczym lub sezonowym,
• w celu wykonywania pracy przez okres kadencji,
• w przypadku gdy pracodawca wskaże obiektywne przyczyny leżące po jego stronie – jeżeli ich zawarcie w danym przypadku służy zaspokojeniu rzeczywistego okresowego zapotrzebowania i jest niezbędne w tym zakresie w świetle wszystkich okoliczności zawarcia umowy.

Podkreślić należy, że Karta Nauczyciela nie posługuje się pojęciem umowy na zastępstwo. Stosowanie do art. 10 ust. 7 Karty Nauczyciela w przypadku zaistnienia potrzeby wynikającej z organizacji nauczania lub zastępstwa nieobecnego nauczyciela, w tym w trakcie roku szkolnego, stosunek pracy z nauczycielem nawiązuje się na podstawie umowy o pracę na czas określony. Nie jest to kodeksowa umowa na zastępstwo, ale umowa na czas określony zawarta w celu zastępowania nieobecnego nauczyciela. Jak każda umowa terminowa muszą być w niej określone terminy obowiązywania w postaci konkretnych dat.
Kwestia rozwiązania stosunku pracy z nauczycielem zatrudnionym na czas określony, który nie uzyskała orzeczenia lekarskiego dopuszczającego go do pracy została pominięta w Karcie Nauczyciela. Ustawa ta nie wskazuje dalszej drogi postępowania w takim przypadku. Z uwagi na powyższe, trzeba się posiłkować przepisami ogólnymi. Stosownie do art. 91c ust. 1 Karty Nauczyciela zakresie spraw wynikających ze stosunku pracy, nieuregulowanych przepisami Karty Nauczyciela, mają zastosowanie przepisy Kodeksu pracy.
Najprostszym rozwiązaniem dla pracodawcy i pracownika sytuacji jest rozwiązanie stosunku pracy za porozumieniem stron, w oparciu o zapis art. 30 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1320). Jest to forma dogodna dla obu stron. Jednakże zdarzyć się może, ze z jakiegoś powodu pracownik na to nie przystanie. Wówczas właściwym trybem rozwiązania stosunku pracy będzie ten wskazany w art. 30 § 1 pkt 1 kodeksu pracy (przez oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia). Należy pamiętać o tym, że w okresie wypowiedzenia pracownik uznany przez lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych za niezdolnego do pracy nie może być dopuszczony do pracy. Dla bezpieczeństwa należy zastosować w tej sytuacji możliwość jaką daje pracodawcy art. 362 kodeksu pracy i zwolnic pracownika obowiązku świadczenia pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia.